एउटा चिठी हेरेँ आज अनि रोएँ धेरै ।
याद आयो, एल्बम झिकेँ, तस्बीर छोएँ धेरै । ।
चिठी बनी तिमी बोल्यौ, उस्तै माया गर्दै
बरबर्ती आँशुले ती अक्षर धोएँ धेरै । । ।
((((((((((((कहीँ फूल छ, कहीँ पत्थर))))))))))))))))))))
जीन्दगी भनेकै यादहरुको भारी बोकेर लरखराउँदै लरखराउँदै हिँड्ने एउटा अभ्यास न हो । बाँकी अरु के नै हो र ? जीन्दगी यस्तो होस् भन्यो, उस्तो होस् भन्यो, यसो ग¥यो, उसो ग¥यो । अन्ततः सबै प्रयासहरु निरर्थक भइदिन्छन् । पाखामा आउँछु भनेर कुवाबाट मच्चिएर उफ्रिने भ्यागुतो फेरी कुवामै पछारिए जस्तो मात्रै भइरहँदोरहेछ जीन्दगीमा कहिलेकाहीँ ।
मैले पढेको छु, बिजुली बत्तीको आविष्कारक थोमस अल्बा एडिसन, रेबिज विरुद्धको सुई बनाउने लुइ पास्चर, अमेरिका पत्ता लगाउने कोलम्बस्, तर यो प्रेम भन्ने चिज शुरु गर्ने चाहीँ को होला ? खै कसले शुरु गर्यो प्रेम गर्न । सबैभन्दा पहिले यो सँसारमा प्रेम कसले कसलाई ग¥यो होला । जुन आज झाँगिएर यसरी फैलिएको छ ।
प्रेम यस्तो चिज हो, जुन गर्छु भनेर हुँदैन । तर गर्न मन चाहीँ लागिरहन्छ फेरी । सानोमा पनि कोही राम्री देख्ने बित्तिकै मन कस्तो कस्तो भएर आउँथ्यो । घरको टि.भि.मा हिरोले हिरोइनलाई पहिलोपटक देखेर हेरेको हे¥यै हुने बित्तिकै आफै मिठो धुन बज्न थाल्थ्यो । अनि एकैछिनमा त्यो हिरो गीत गाइरहेको हुन्थ्यो । तर मैले त जतिलाई देखेर हेरेको हे¥यै भएपनि कहिल्यै कतैबाट धुन बजेन । सायद त्यसैले गीत पनि गाइएन । टि.भि.मा देखिने दृश्यलाई नै प्रेम भनेर बुझेको मेरो मनले त्यस्तो दृश्य हुबहु जीन्दगीमा त्यतिबेला फेला पारेन । र त प्रेम पनि भएन भनौँ ।
तर समय सँधै एकनास कहाँ हुँदो रहेछ र । बिस्तारै मन फेरिँदो रहेछ । सोँचाईहरु बदलिन थाल्दा रहेछन् । हिजो गाउँमा बरफ बेच्न ल्याउँदा हामी गाउँभरिका भुराहरु त्यसैको पछिपछि दगु¥थ्यौँ । एक रुपैयाँको ४ वटा बरफ आउँथ्यो, तर त्यो बरफ किन्ने पैसा कहाँ पाउनु । अनि मनमनै सोँच्थेँ, भोली पैसा कमाएपछि कति धेरै बरफ किनेर खान्छु भनेर । आज त्यो बरफ किन्न पुग्ने पैसा गोजीमा हुन्छ तर हिजो जस्तै बरफ खान मन लाग्दैन आज । म यो सब किन भनिरहेको छु भने, मन भन्ने चिज समय सँगै परिवर्तन भइदिँदोरहेछ । हिजोको आफु र आजको आफु बीचमा पनि फरक छुट्याउँदा कति धेरै बुँदाहरु सजिलै भेट्टाइँदो रहेछ । हिजो जे सबैभन्दा ठुलो लाग्थ्यो आज त्यस्तो नलाग्दो रहेछ । आज अरु नै चिजमा मन बस्न पुग्दोरहेछ । तर मैले बुझ्नै नसकेको कुरा चाहीँ, हिजो जो मान्छेलाई मनमा राखिएको थियो नी, उ छुटेर गएपछि यतिवर्ष पछि पनि आज किन उसैको याद आइरहन्छ होला ? किन उसलाई उसैगरि माया गर्न मन लागिरहन्छ होला ? मन अन्तै फर्काउँ भनेपनि किन आफैलाई झुक्याएर उसैतिर गइहाल्छ होला ? किन हुन्छ होला यस्तो ? मैले कहिल्यै भेउ पाउनै सकिनँ ।
केही कुराहरु छन् लुकेर बसेका ।
वर्षौँदेखी मन दुखेर बसेका । ।
तिमी यी आँखामा कत्ला परेको देख्छौ
यी त आँशुहरु हुन्, सुकेर बसेका । । ।
(((((((((((((((((((चुपचाप छु, मौन छु, मनले हेर्छु, आँखाले बोल्छु)))))))))))))))))))))))
हो, मेरो पनि कोही थियो, कुनै एक जमानामा । मलाई यसो भन्नुमा कुनै आपत्ति छैन, की म पनि कसैसँग प्रेम गर्थेँ । अहँ कुनै आपत्ति छैन । यहाँ प्रेम नगर्ने त को नै पो छन् र । हरेकसँग आ आफ्नै विगत हुन्छ । आ आफ्नै भोगाई हुन्छ । भोगाईहरुले जीन्दगीप्रतिको दृष्टिकोण बदलिदिन्छन् । त्यतिबेला सबै दार्शनिकहरुको विचारभन्दा फरक लाग्छ आफुले भोग्दै गरेको जीवन ।
अल्बर्ट आइन्स्टाइनले कुनै समय भनेका थिए, जीन्दगी भनेको साईकल चलाउनु जस्तै हो, यदि सन्तुलन राख्न सकियो भने धेरै अघिसम्म जान सकिन्छ नत्र छिन मै पल्टिदिन्छ । पहिलोपटक पढ्दैमा मलाई निक्कै घत परेको थियो, उनको यो विचार । मैले सोँचेँ, जीवन सन्तुलन राख्नका लागि प्रेमको भूमिका कस्तो हुन्छ होला ? अझ प्रेमले जीवनलाई कसरी सन्तुलन राख्न सक्छ होला ? यस्तै यस्तै सोँचेँ मैले । तर नातीकाजीको शब्दमा तारादेवीले गाउनुभए जस्तै भयो, जीवन त ।
सोँचे जस्तो हुन्न जीवन, सम्झे जस्तो हुन्न जीवन ।
जस्तो भोग्यो उस्तै हुन्छ, देखे जस्तो हुन्न जीवन । ।
जस्तो भोग्यो उस्तै हुन्छ, देखे जस्तो हुन्न जीवन । । ।
जब हात समाएर सँगै हिँडेको मान्छे पलभरमै छुट्टिएर जान्छ नी, तब जीन्दगीदेखी नै दिक्क लागेर आउँदो रहेछ । सबै भएर पनि कोही नभए जस्तो लाग्दोरहेछ । कुनै कुनै बेला त म बाँच्नुको अर्थ नै के छ र भन्ने जस्तो अनावश्यक कुरा पनि आउँदो रहेछ मनभित्र ।
म सानो छँदा यस्तै वर्षाको बेला काकाहरु गोठमा तास खेलेको हेर्न जान्थेँ, उहाँहरु गोलखाडी खेलिरहनुहुन्थ्यो । एक्का सबभन्दा ठुलो भन्ने मैले बुझेको थिएँ । उसले सबैलाई जित्छ भन्ने मैले सिकिसकेको थिएँ । हुकुमको एक्का आफुलाई आउँदा काका एकलठ दाँत खिसिक्क देखाएर हाँस्थे, सासै गन्हाउने गरि । तर मलाई भने त्यो एक्का फिटिक्कै मन पर्थेन । किनकी त्यहाँ हेर्दै डरलाग्दो बाघको चित्र हुन्थ्यो । मलाई त बरु पानको एक्का चाहीँ निक्कै मनपथ्र्यो, स्कुलमा साथीहरुले एक अर्काको कापीमा फलानो प्लस फलानो लेख्दा पानको चित्र बनाएको मैले देखेको थिएँ । त्यसैले पनि पान भनेको चाहीँ प्रेम हो भन्ने थाहा थियो । एकदिन तासको खालमा काकाले हानि पठाएको पानको एक्कालाई मोक्तान बा ले तुरुप लगाएर खाइदिए । मलाई नरमाइलो लाग्यो । सोँचेँ, यो प्रेम निख्रिनेहरुले कति सजिलै प्रेमको मुना निमोठ्न सक्दा रहेछन् । अनि प्रेम गर्नेहरुलाई कहिलेकाहीँ परिस्थितिले नै कमजोर बनाउँदो रहेछ ।
विगतको वैशाखी हालेर वर्तमानको पाईला चालिरहेका हुन्छौँ हामी अधिकांश मान्छे । पाईला चाल्छौँ पनि यसरी की, त्यो विगत बल्झिदिए पूरै वर्तमान ध्वस्त हुने गरि । मैले फेसबुकमै पढेको हो, एकदिन सुनले फलामलाई सोधेछ, पिट्न त मलाई पनि फलामले नै पिट्छ । तर तिमी चाहीँ किन म भन्दा बढी चिच्याउँछौ ? तब फलामले जवाफ दिएछ, अर्काले दिएको चोट भन्दा आफ्नैले दिएको चोट सहन गाह्रो हुन्छ नी त । कस्तो मन छुने जवाफ । सायद यस्तै भइदियो मेरो जीन्दगीमा पनि । जसलाई आफ्नो सम्झिएँ, पछि उसैले ....... । खैर छाडौँ यो कुरा ।
अरजापेको जीवन, अरजापेरै चल्छ ।
ऋण माथी ऋण झन् खापेरै चल्छ । ।
मान्छेहरु सोध्छन्, किन एक्लै हिँड्छस् ?
म भन्छु, जीन्दगी त, याद छापेरै चल्छ । । ।
(((((((((((((((हुँदैन भन्थे पानी, जलेर कहिले खरानी))))))))))))))))))))))))))
म श्री एडम्स केविन, Aiico बीमा ऋण ऋण कम्पनी को एक प्रतिनिधि हुँ तपाईं व्यापार को लागि व्यक्तिगत ऋण चाहिन्छ? हामी तपाईं रुचि हो भने तुरुन्तै आफ्नो ऋण स्थानान्तरण दस्तावेज संग अगाडी बढन adams.credi@gmail.com यस इमेल मा हामीलाई सम्पर्क, 3% ब्याज दर मा ऋण दिन
ReplyDelete