वहकिने मन (२०७० चैत्र ३) Posted by Mahabir Bishwakarma on 12:28 PM 1 comment

बाँचु भन्ने रहर, जाग्दैन मलाई त्यस्तो ।
जीन्दगी जस्तै जीवन, माग्दैन मलाई त्यस्तो । ।
छुटेको वर्षौँ भयो, भेटिन्नौ अझै तिमी
मरेको भन्छन् सबै, लाग्दैन मलाई त्यस्तो । । ।

(((((((((मर्ने कसैको रहर हुँदैन, शब्द डा. कृष्णहरि बराल, स्वर प्रेम परियार )))))))))))))))

जीवनमा एउटा मात्रै त्यस्तो अकाट्य सत्य छ, जसलाई मृत्यु भनेर चिन्छौँ हामी । हामी त जन्मँदै मृत्युको फाइलमा स्वीकारोक्तिको ल्याप्चे लगाएर आएको मान्छे । एकदिन त्यो सहमति पालना गर्नु त छँदैछ । 

फेरी पनि त्यो दिन कहिल्यै नआउने झैँ गरि रमाई रमाई बाँचिरहेका हुन्छौँ हामी । बाँचेका हुन्छौँ पनि के भन्ने, बाँच्ने अभ्यास गरिरहेका हुन्छौँ ।

अनि त्यही अकाट्य दिन आईपुग्दा छोडेर जान्छन् नी कसैले, हो त्यतिबेला बेस्स्स्स्सरी पोल्छ । भि...त्र कतै । ठुलो भ्वाङ पर्छ मनमा । मक्एिका मनका चिर्पटहरु पनि गल्र्यामगुर्लुम ढल्छन् । 

तगारोहरु नाघेर उर्लन्छन् आँशुको बाढी । जति सम्झाए पनि सम्झिन्न मन । एकोहोरो एकोहोरिन्छ ।

सबैभन्दा ठुलो ओखती त समय नै रैछ । जति ठुलो घाउ पनि बिस्तारै पुरिदिन्छ यसले । हुन त घाउ पुरिएपनि खाटो भने सँधै ररिहन्छ मनमा । लगभग घाउ जस्तै बनेर । 

कहिलेकाहीँ त्यही खाटोमा चिथोर्छ समयले अनि बल्झिन्छ मनको घाउ । भक्कानिन्छ मुटु । जति सम्हाल्ने प्रयत्न गरेपनि सम्हालिँदैन यो । यस्तै यस्तै घटनाक्रमहरु दोहोरिरहेका छन् अचेल जीन्दगीमा । 

यसो सम्झिन्छु, म पनि त खुशी थिएँ कुनै जमानामा भन्ने लाग्छ । मेरो पनि त कोही थियो कुनैबेला भन्ने लाग्छ । बगरका ढुङ्गाहरुसँग प्रित लगाएर गएको खहरे अलिपर सुके जस्तै भयौ तिमी मेरा लागि । 

तिम्रा यादहरु मनको बगलीमा अझै पनि सुरक्षित छन् म सँग । तर तिमी भने..........। सायद सुक्यौ उसैगरि, अलि प...र पुगेर ।

खुशीहरु किन क्षणिक हुन्छन् होला है । किन स्थायी हुँदैनन् होला खुशीहरु । एकैछिन झुल्किएर किन सँधै सँधैलाई अलप हुन्छन् होला हाँसोहरु । 

साँच्चै भनौँ भने, मैले आजसम्म पनि जवाफ भेट्टाउन नसकेको प्रश्न हो यो । मैले धेरै किताब पढेँ । धेरै मान्छे पढेँ । किताब पढेर जीन्दगी किताब जस्तो नहुँदो रहेछ । 

अनि कहिलेकाहीँ त मान्छे पढेर जीन्दगी मान्छे जस्तो पनि नहुँदो रैछ । बरु कुनै फकिरको अनवरत यात्रा जस्तो हुँदो रैछ । मलामी फर्किएपछिको मसानघाट जस्तो हुँदोरैछ । चकमन्न, चकमन्न । 

मान्छे मरेर जान्छ, खुशी सरेर जान्छ ।
मनमा बसिरहने, खै के गरेर जान्छ । ।
आफ्नो मात्रै खुशी कहाँ रहन्छन् र 
जीवन पनि त साथी एकदिन झरेर जान्छ । । ।

(((((((((((((जीवन किन यहाँ चल्दैन उस्तै))))))))))))))))))


यो वर्ष पनि खेलिन मैले होली । फेसबुकका भित्ताहरुमा सबैले अनुहार रंगिएको तस्बीरहरु लगातार राखिरहे । म हेरिरहेँ । कसैकोमा लाइक पनि गरिनँ, अनि कमेण्ट पनि गरिनँ । 

बरु म त हराइरहेँ, तिमी सँगै छँदा रंगिएको होलीमा । सम्झिरहेँ तिमीले रंग पोतेको मेरो अनुहार । अनि मैले फागु घसेको तिम्रो मुहार । हो, त्यही सम्झिरहेँ ।

रंगहीन जीन्दगीमा, रंग पर्वले के पो प्रभाव पाथ्र्यो र । फुङ्ग उडेछ जीन्दगी । यसपाली पो थाहा भयो । थाहा छ, रंगहरुको पनि भाषा हुन्छ रे । रंगहरुले पनि बात मार्छन रे, उबेला हामीले साउती मारे जस्तै, सुनसानमा, एकान्तमा ।

अरस्तु भन्छन् रंगहरुको आफ्नो स्वायत्तता हुँदैन, ता कि प्रकाश र अन्धकारले नै रंगहरुलाई जन्म दिने गर्दछ । उनले कालो र सेतो रंगको अस्तित्वलाई कहिल्यै स्वीकार गरेनन् । 

तर विश्वप्रसिद्ध चित्रकार लियोनार्दो दा भिन्चीको भनाई छ कि, कालो र सेतो रंगलाई सौन्दर्य शास्त्रीले स्वीकार गरुन् वा नगरुन् तर एक कलाकारले कालो र सेतो रंग बिना केही गर्न सक्दैनन् ।

भिन्चीको भनाईमा एकोहोरिँदा आफु पनि कलाकार भएको अनुभुत हुन्छ मलाई । कारण, उनले भनेजस्तै कालो र सेतो रंगहरुले मात्रै पोतिएका छन्, मेरो मनको भित्ताहरु । लाग्छ अब त जीन्दगी नै श्यामश्वेत भइदियो । त्यही कालो र सेतो रंग मात्रैको उपस्थिती ।

मलाई मान्छेहरु सोध्छन्, खै तिम्रो मनको मान्छे भनेर । म सबै हालत बताउन पनि सक्दिनँ । बरु एकपटक मा...थी आकाशतिर हेर्छु । सम्झिन्छु तिमीलाई । 

अनि टहकिरहेको त्यही जूनमा पाउँछु तिम्रो आकृति । एकछिन आँखा चिम्म गर्छु । सोध्छु तिमीलाई मनमनै, के जवाफ दिउँ यो मान्छेलाई भनेर । तिमी फिस्स हाँसिदिन्छौ । त्यही हाँसो अलिकति चुँडेर म पनि हाँसिदिन्छु, उनीहरुको अघिल्तिर । 

अनि खै के बुझ्छन् कुन्नी उनीहरु, म भने सरासर अघि बढ्छु । सायद कतै दोबाटोमा मलाई कुरिरहेकी तिमीलाई भेट्ने आशामा । अनि त्यहाँबाट सँगै हात समाउँदै फेरी पहिले जस्तै अघि बढ्ने आशामा ।

व्यथाहरु सहे जस्तो, पिरहरु सहे जस्तो ।
भक्कानिन्छ मुटु सँधै, भर्खर केही भएजस्तो । ।
बाँच्दै गर्दा जीन्दगी यो, यस्तो पनि लाग्छ मलाई
तिमी गयौ, सबै गयौ जीवन पनि गएजस्तो ।